Jak stare opowieści głoszą, kiedy Pan Bóg zakończył swe dzieło tworzenia ziemi i wprawił ją w ruch obrotowy przyglądał się jej dłuższy czas. Spojrzał na piękne góry i uśmiechnął się, popatrzył na oceany i również się uśmiechnął. Później z troską pochylał się nad różnymi fragmentami kuli ziemskiej. Tu dołożył złoża węgla, tam rudy metali, tu rzucił szlachetne kamienie, tam sól, tu glebę tak żyzną, że rośliny mogły wspaniale rosnąć, tam jeszcze inne bogactwa natury.
Kiedy zaś Stwórca skierował wreszcie wzrok na nasze okolice - posmutniał. Gleba tu była piaszczysta, teren pofałdowany, a zapas skarbów, którymi obdarzał ziemię już się wyczerpał...
Zapłakał Pan Bóg rzewnymi łzami, a łzy te, spadały na ziemię wałecką tworząc liczne, piękne jeziora, które do dziś dnia ozdabiają tutejszy krajobraz.