O czarodziejskiej górce

Niedaleko Wałcza, w pobliżu wsi Rutwica, znajduje się miejsce budzące ciekawość, emocje, a nawet spory – to górka czarodziejską lub magnetyczną zwana. To miejsce, gdzie rozlana woda płynie pod górę, butelka, położona na szosie, toczy się szybko pod górę, a samochód, mimo wyłączonego silnika, wjeżdża szybko – również pod górkę. Im zaś większy i cięższy to samochód, tym szybciej jedzie.
Różne są hipotezy usiłujące wyjaśnić to zjawisko. Jest też i legenda opowiadająca o tym tajemniczym miejscu.
Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze nie było tu drogi, tylko piękny las porastał całe wzgórze, ludzie z okolicznych wsi w noc świętojańską wyprawiali się nie po kwiat paproci, ale na poszukiwanie wejścia do podziemnego skarbca, który ponoć właśnie w tę noc otwierał swe wrota. Kto trafił na otwarty gościnnie skarbiec, mógł brać złota, srebra i klejnotów tyle, ile udźwignął. Nie zdarzało się to jednak zbyt często – zaledwie raz na kilkadziesiąt lat komuś się udawało zdobyć skarby.
Pewnej nocy świętojańskiej, jak co roku, wielu poszukiwaczy szczęścia ruszyło do lasu. Każdy miał nadzieję, że to on właśnie znajdzie skarb. Była wśród nich pewna wdowa – Elżbieta, która po śmierci męża, została sama z dwuletnim dzieckiem. Bieda codziennie zaglądała jej w oczy, dlatego znalezienie skarbu wydawało się jedynym ratunkiem. Szukała więc wejścia do podziemnego skarbca, jakby chodziło o życie. Gdyby wiedziała, jak te poszukiwania się skończą...
Mijała właśnie północ, gdy wśród zarośli Elżbieta zauważyła złocisty błysk. Szybko, mimo, iż na rękach trzymała śpiące już dziecko, rzuciła się w tamtym kierunku. Znalazła! To było właśnie wejście do skarbca. Uchylone rzeźbione wrota, obrośnięte mchem, zapraszały do środka. Wdowa wstrzymała oddech - to było jak w bajce! Złote i srebrne monety, pierścienie, naszyjniki, bransolety, sztabki złota, sznury pereł. Wszystko lśniło i migotało w świetle, które w tajemniczy sposób wypełniało piwniczkę.
Wdowa weszła ostrożnie do środka, położyła śpiące dziecko na najbliższej skrzyni ze srebrem i zaczęła zbierać kosztowności. Zawieszała na szyi złote łańcuchy i sznury pereł, zakładała bransolety, do kieszeni zapaski wsypywała monety. Obudzona nagle chciwość podpowiadała: jeszcze! jeszcze! może jeszcze zdołam udźwignąć... Pochwyciła złoty dzban i napełniła go klejnotami. Zrobił się tak ciężki, że ledwo go trzymała. Zachłanność dodała jej jednak sił, pobiegła do domu, dźwigając zdobycz. W izbie wykładała kolejno przyniesione kosztowności, śmiejąc się i płacząc ze szczęścia. Nagle zamarła w bezruchu, dotarło do niej, że jej jedyne ukochane dziecko zostało w piwniczce ze skarbami! A wrota zamknąć się miały o świcie! Biegiem rzuciła się w kierunku lasu z podziemnym skarbem. Niestety! – niełatwo odnaleźć nocą w lesie drogę do miejsca, w którym było się raz. Rozpacz wdowy była przeogromna, jej płacz rozlegał się w całym lesie. Przebiegła go wszerz i wzdłuż, jednak dzień nadszedł, a nie zdołała ponownie trafić do skarbca. Zrozpaczona, błąkała się jeszcze kilka tygodni po lesie, nawoływała synka, nasłuchiwała, czy nie odezwie się gdzieś jego głosik. Prosiła drzewa, ptaki leśne o pomoc. Niestety, las pozostał nieczuły na jej błagania... Może nie umiała odczytać znaków, którymi do niej przemawiał?
W końcu Elżbieta wróciła do wsi, tak odmieniona, że nikt jej nie poznał – przybyło jej ze 30 lat, posiwiały włosy, oczy wyblakły od płaczu. Weszła do domu, gdzie czekały na nią skarby, przyniesione w tę nieszczęsną świętojańską noc. Popatrzyła na złoto i klejnoty z nienawiścią i szepnęła – bodaj bym was nigdy nie znalazła!
Odepchnęła od siebie dzban wypełniony precjozami. Posypały się na podłogę pierścienie, łańcuchy, brosze a zrozpaczonej kobiecie wydawało się, że w ich brzęczeniu słyszy szyderczy śmiech. Przyniosła worek, w który jesienią zbierała kartofle, wrzuciła do niego cały znaleziony skarb. Nie chciała już tego złota, stało się jej bardziej nienawistne, niż kiedyś bieda.
Elżbieta zastygła niemal w rozpaczy, ale na dnie jej serca kołatała mimo to nadzieja – a może jest jakaś, choćby najmniejsza szansa, aby odzyskać dziecko. Chodziła co dzień do lasu, była już niemal pewna, że skarbiec znajduje się pod niewielką górką. Wrota pozostawały jednak wciąż niewidoczne. Któregoś dnia przyszła jej do głowy myśl – może podziemny, zaczarowany skarbiec zechce oddać jej dziecko, jeśli ona zwróci zabrane kosztowności? Ożywiona tą nadzieją oczekiwała nocy świętojańskiej, by znowu odszukać to miejsce, które jej tyle bólu wraz ze skarbem ofiarowało.
Mijały miesiące, w sercu kobiety walczyły rozpacz i nadzieja, zwątpienie i oczekiwanie. Wreszcie nadeszła noc świętojańska i Elżbieta ruszyła w las, niosąc na plecach worek ze skarbem. Krążyła między drzewami, zaglądała w każde zarośla, nigdzie nie było jednak widać wejścia do skarbca. Wreszcie, gdy już niemal gasła ostatnia nadzieja, znowu między krzakami pojawił się złoty błysk, błysk, który przez ten cały rok pojawiał się w koszmarach sennych nieszczęsnej matki.
Elżbieta wbiegła do środka skarbca, tym razem jednak nie patrzyła na złoto, nie widziała przepięknych klejnotów. Jej oczy szukały tylko dziecka – lub... jego ciałka. Nagle wdowa aż padła na kolana – dziecko żyło! Leżało dokładnie tam, gdzie je położyła – na skrzyni ze srebrem. Wyglądało dokładnie tak, jak przed rokiem – jakby się w tym podziemnym skarbcu zatrzymał czas. Właśnie się zbudziło i uśmiechnęło na widok matki!
Szczęście wdowy nie miało granic. Rzuciła worek na środek skarbca, chwyciła dziecko na ręce, przytuliła do siebie i ostatni raz spojrzawszy na połyskujące złotem kosztowności powiedziała donośnym głosem – „Przeklęte skarby, obyście się w żelazo przemieniły i już nikomu nieszczęścia nie przyniosły!” Po czym szybko, nie oglądając się za siebie, wróciła do wsi. Wkrótce wszystko wróciło do normalnego życia i wdowie powoli zaczęło się wydawać, że to był tylko koszmarny sen. Czasami tylko, gdy szła do lasu zbierać chrust, nogi same niosły ją na tę czarodziejską górkę, gdzie straciła i odzyskała dziecko. Któregoś dnia zauważyła, że na ścieżce, którą wydeptała w pobliżu skarbca, niechcący wylana przez dziecko woda popłynęła strumyczkiem pod górę, zanim wsiąkła w ziemię.
Od tego czasu minęło wiele, wiele lat i nikt już nie szuka skarbu, tylko woda na tej czarodziejskiej górce, zwanej też „magnetyczną” nadal płynie pod górę...
Autor \ źródło: Beata Stankiewicz\Legendy ziemi wałeckiej

Pojezierze wałeckie | Inne wiadomości:

JastrowieKłębowiec
--- miejsce na reklamę ---

MarcinkowiceWałczTuczno
--- miejsce na reklamę ---




VIP

  • Wybierz język

podnośniki koszowe poznań

wynajem podnośników poznań
  • ladowarki-teleskopowe.eu
  • agencja detektywistyczna warszawa

    WYKRYWANIE NADAJNIKÓW GPS! OCHRONA OSOBISTA I ESKORTA VIP! Zadzwoń tel. +48571997103 detektyw-agencja.pl
  • detektyw-agencja.pl
    • Zobacz też

    Zachowanie się w lesie i na szlaku

    Próchnowo

    (niem. Alt Prochnow)

    Ostrowiec

    (niem. Sagemuhl)

    Grochówka

    • Polecamy
    ?>